چو شاپور شد همچو سرو بلند

نبودی جدا یک زمان ز اردشیر

نپرداختی شاه روزی ز جنگ

چو جایی ز دشمن بپرداختی

همی گفت کز کردگار جهان

که بی دشمن آرم جهان را به دست

بدو گفت فرخنده دستور اوی

سوی کید هندی فرستیم کس

بداند شمار سپهر بلند

اگر هفت کشور ترا بی همال

یکایک بگوید ندارد به رنج

چو بشنید بگزید شاه اردشیر

فرستاد نزدیک دانا به هند

بدو گفت رو پیش دانا بگوی

به اختر نگه کن که تا من ز جنگ

اگر بود خواهد بدین دستگاه

وگر نیست این تا نباشم به رنج

بیامد فرستادهٔ شهریار

بگفت آنک با او شهنشاه گفت

بپرسید زو کید و غمخواره شد

بیاورد صلاب و اختر گرفت

نگه کرد بر کار چرخ بلند

فرستاده را گفت کردم شمار

گر از گوهر مهرک نوش زاد

نشیند به آرام بر تخت شاه

بیفزایدش گنج و کاهدش رنج

گر این کرد ایران ورا گشت راست

فرستاده را چیز بخشید و گفت

گر او زین نپیچد سپهر بلند

فرستاده آمد بر شهریار

چو بشنید گفتار او اردشیر

فرستاده را گفت هرگز مباد

به خانه درون دشمن آرم ز کوی

دریغ آن پراگندن گنج من

ز مهرک یکی دختری ماند و بس

بفرمایم اکنون که جوینده باز

بر آتش چو یابمش بریان کنم

به جهرم فرستاد چندی سوار

چو آگاه شد دخت مهرک بجست

چو بنشست آن دخت مهرک بده

بالید بر سان سرو سهی

مر او را دران بوم همتا نبود