بیامد به شبگیر دستور شاه

یکی جامه و چهر و بالا یکی

به میدان تو گفتی یکی سور بود

چو کودک به زخم اندر آورد گوی

بیامد به میدان پگاه اردشیر

نگه کرد و چون کودکان را بدید

به انگشت بنمود با کدخدای

بدو راهبر گفت کای پادشا

یکی بنده را گفت شاه اردشیر

همی باش با کودکان تازه روی

ازان کودکان تا که آید دلیر

ز دیدار من گوی بیرون برد

بود بی گمان پاک فرزند من

به فرمان بشد بندهٔ شهریار

دوان کودکان از پی او چو تیر

بماندند ناکام بر جای خویش

ز پیش پدر گوی بربود و برد

ز شادی چنان شد دل اردشیر

سوارانش از خاک برداشتند

شهنشاه زان پس گرفتش به بر

سر و چشم و رویش ببوسید و گفت

به دل هرگز این یاد نگذاشتم

چو یزدان مرا شهریاری فزود

به فرمان او بر نیابی گذر

گهر خواست از گنج و دینار خواست

برو زر و گوهر بسی ریختند

ز دینار شد تارکش ناپدید

به دستور بر نیز گوهر فشاند

ببخشید چندان ورا خواسته

بفرمود تا دختر اردوان

ببخشید کرده گناه ورا

بیاورد فرهنگیان را به شهر

نوشتن بیاموختش پهلوی

همان جنگ را گرد کرده عنان

ز می خوردن و بخشش و کار بزم

وزان پس دگر کرد میخ درم

به یک روی بد نام شاه اردشیر

گران خوار بد نام دستور شاه

نوشتند بر نامه ها هم چنین

ببخشید گنجی به درویش مرد

نگه کرد جایی که بد خارستان

کجا گندشاپور خواندی ورا