ازان کار بر باد نگشاد راز

یکی خسروآیین و روشن روان

ورا نام دستور شاپور کرد

یکی شاه نو گشت با فر و یال

بدید آب در چهرهٔ اردشیر

روان را به اندیشه توشه بدی

سر دشمن از تخت برتافتی

نه هنگام اندیشه ها کردنست

جهان یکسر از داد تو گشت راست

که ای پاک دل موبد رازدار

غم و رنج و ناخوبی اندر گذشت

ز کافور شد مشک و گل ناپدید

دلارای و نیروده و رهنمای

که بیگانه او را نگیرد به بر

مرا خاک سود آید و درد و رنج

که آمد کنون روزگار سخن

جوانمرد روشن دل و سرفراز

من این رنج بردارم از شهریار

چرا بیم جان ترا رنجه کرد

ز گفت خردمند برتر چه چیز

که ای شاه روشن دل و پاک رای

سزد گر بخواهد کنون پیش گاه

ترا داد آمد کنون خواستار

مگرمان نباید به اندیشه زیست

سپرد آنک بستد ز دستور اوی

نهاده برین بند بر مهر کیست

بریده ز بن پاک شرم منست

که تا بازخواهی تن بی روان

بترسیدم از کردگار جهان

بریدم هم اندر زمان شرم خویش

به دریای تهمت نشوید مرا

که دایم خرد باد دستور تو

نماند مگر بر فلک ماه را

که از بخت تو شاد بادا سپهر

جهانجوی فرزند را رهنمای

ازان کودک اندیشه ها برگرفت

که ای مرد روشن دل و پاک رای

نمانم که رنج تو گردد کهن

به بالا و دوش و بر و یال اوی

نباید که چیزی بود بیش و کم

به بازیدن گوی و چوگان فرست

بپیچد ز فرزند جانم به مهر

مرا با پسر آشنایی دهد