ز خون وی آورد گیتی به مشت

شده شادمان مرد برنا و پیر

ز داد وی آبادتر شد جهان

بدان تا بگوید که گنجش کجاست

به هر نیک و بد گشته همداستان

دو دیده پر از آب و دل پر ز خون

که بهمن بدی نام آن نامور

جوانی که دارد به گفتار گوش

بدو داد ناگه یکی پاره زهر

که از دشمن این مهربانی مجوی

به رنج و بلا گشته همداستان

پدر کشته و زنده خسته به تیر

پسندد چنین کردگار سپهر؟

به گیتی پسند دلیران شوی

به کار آر یکپار بر اردشیر

به دخت گرامی بداد آن پیام

به کردار آتش رخش برفروخت

بدان بد که بردارد از کام بهر

به نخچیر بر گور بگشاد تیر

سپهبد ز نخچیرگه گشت باز

دوان ماه چهره بشد نزد شاه

پر از شکر و پست با آب سرد

که بهمن مگر یابد از کام بهر

ز دستش بیفتاد و بشکست پست

هم اندر زمان شد دلش به دو نیم

پراندیشه از گردش آسمان

پرستنده آرد بر شهریار

گمانی همی خیره پنداشتند

گمان بردن از راه نیکی ببرد

بیامد بر خسرو پاک رای

که بدخواه را برنشانی به گاه

که بیهوده یازد به جان تو دست

چه سازیم درمان خودکرده را

چو یازد بجان جهاندار دست

کسی پند گوید نباید شنید

چنان کن که هرگز نبیند روان

همی رفت لرزان و دل پرگناه

مرا و ترا روز هم بگذرد

یکی کودکی دارم از اردشیر

ز دار بلند اندر آویختن

بکن هرچ فرمان دهد پادشا

بگفت آنچ بشنید با اردشیر

کمند آر و بادافره او بکن