بشد پیش گاهش یکی مرد پیر

زبان و روانش پر از داد بود

انوشه بدی تا بود روزگار

به تو شادمان کشور و تاج و تخت

زنند از پس و پیش تختت رده

سرافراز بر تاجور مهتران

که داد و بزرگیست بنیاد تو

خدای جهان را نیایش کنیم

به هر کار نیکی گمان توایم

همان خوب گفتار و مهر ترا

مبادا که پیمان تو بشکنیم

ز هند و ز چین و همالان ما

نیاید همی جوش دشمن به گوش

همیشه سر و کار با موبدان

نه اندیشه از رای تو بگذرد

که فرزند ما باشد از داد شاد

که نو شد ز رای تو مرد کهن

جهان گشت روشن به دیدار تو

به تو شادمانند وز داد شاد

کلاه و کمر بستن و تخت را

ندارد جهان چون تو خسرو به یاد

خنک آنک در سایهٔ پر تست

جهان زیر فرمان و رای تو باد