به گفتار این نامدار اردشیر

هرانکس که داند که دادار هست

دگر آنک دانش مگیرید خوار

سه دیگر بدانی که هرگز سخن

چهارم چنان دان که بیم گناه

به پنجم سخن مردم زشت گوی

بگویم یکی تازه اندرز نیز

خنک آنک آباد دارد جهان

دگر آنک دارند آواز نرم

به پیش کسان سیم از بهر لاف

ز مردم ندارد کسی زان سپاس

میانه گزینی بمانی به جای

کزین بگذری پنج رایست پیش

تن آسانی و شادی افزایدت

یکی آنک از بخشش دادگر

توانگر شود هرک خرسند گشت

دگر بشکنی گردن آز را

سه دگیر ننازی به ننگ و نبرد

چهارم که دل دور داری ز غم

نه پیچی به کاری که کار تو نیست

همه گوش دارید پند مرا

بود بر دل هرکسی ارجمند

زمانی میاسای ز آموختن

چو فرزند باشد به فرهنگ دار

همه یاد دارید گفتار ما

هرآن کس که با داد و روشن دلید

دل آرام دارید بر چار چیز

یکی بیم و آزرم و شرم خدای

دگر داد دادن تن خویش را

به فرمان یزدان دل آراستن

سه دیگر که پیدا کنی راستی

چهارم که از رای شاه جهان

ورا چون تن خویش خواهی به مهر

دلت بسته داری به پیمان اوی

برو مهر داری چو بر جان خویش

غم پادشاهی جهانجوی راست

گر از کارداران وز لشکرش

نیازد به داد او جهاندار نیست

سیه کرد منشور شاهنشهی

چنان دان که بیدادگر شهریار

همان زیردستی که فرمان شاه

بود زندگانیش با درد و رنج

اگر مهتری یابد و بهتری

دل زیردستان ما شاد باد