چو از روم وز چین وز ترک و هند

ز هر مرز پیوسته شد باژ و ساو

همه مهتران را ز ایران بخواند

ازان پس شهنشاه بر پای خاست

چنین گفت کای نامداران شهر

بدانید کاین تیرگردان سپهر

یکی را چو خواهد برآرد بلند

نماند به جز نام زو در جهان

به گیتی ممانید جز نام نیک

ترا روزگار اورمزد آن بود

به یزدان گرای و به یزدان گشای

ز هر بد به دادار گیهان پناه

کند بر تو آسان همه کار سخت

نخستین ز کار من اندازه گیر

که کردم به دادار گیهان پناه

زمین هفت کشور به شاهی مراست

همی باژ خواهم ز روم و ز هند

سپاسم ز یزدان که او داد زور

ستایش که داند سزاوار اوی

مگر کو دهد بازمان زندگی

کنون هرچ خواهیم کردن ز داد

ز ده یک مرا چند بر شهرهاست

چو باید شما را ببخشم همه

مگر آنک آید شما را فزون

ز ده یک که من بستدم پیش ازین

همی از پی سود بردم به کار

بزرگی شما جستم و ایمنی

شما دست یکسر به یزدان زنید

که بخشنده اویست و دارنده اوی

ستمدیده را اوست فریادرس

نباید نهادن دل اندر فریب

کجا آنک بر سود تاجش به ابر

نهالی همه خاک دارند و خشت

همه هرک هست اندرین مرز من

نمایم شما را کنون راه پنج