زن او همی شاه گیتی شناخت

نهاده دو چشم اندران چهر اوی

ز بدها گمانیش کوتاه شد

همی رفت هرگونه از بیش و کم

که دانم که هستی مرا نیک خواه

چنان کن که ماند سخن در نهفت

تو باشی بدین کار همداستان

نباید که داند کس از انجمن

همم کردگار جهان یاورست

به خوبی خرد رهنمای آیدت

پدر پیش تختت به زانو بود

تو بر خیره از راه دانش مگرد

کزو شوی همواره خندان بود

بپیچد به بیزارم از جان تو

وزین راز مگشای بر کس سخن

بسازم اگر باشدم یار بخت

که سازد پدرم اندران بیشه سور

ستایند جای بت آرای را

که پیش بت اندر بباید گریست

به قنوج در عود سوزان بود

که بی ره نماید بران بیشه راه

همیشه کهن باش و سال تو نو

چو پیدا شود تاج گیتی فروز

به رفتن بیارای و بر ساز کار

نخفت اندر اندیشه تا بامداد

شب تیره بار غریبان ببست

همی راند با ساز نخچیر گور

نهادیم هر دو سوی راه روی

به رفتن ببستند با او میان

به ره بار بازارگانان بدید

به آب و به خشکی دلیران بدند

شهنشاه لب را به دندان گزید

ز نادان سخن را همی داشت راز

کزین سودمندی و هم با گزند

ز خون خاک ایران چو دریا شود

زبان بسته باید گشاده دو دست

ببندیم تا بازیابیم بخت

بریدیم و بستیم با دیو رای

بپیچیم و داریم بد را نگاه

دل شاه زان رنج پرداخته

که نزد شما از من این زنهار

چو خواهید کز پندم افسر کنید

سپاه آید از هر سوی ساخته

نه دهقان نه لشکر نه تخت و کلاه

برفتند یکسر پر از آب روی

جوانی و شاهی روای تو باد

ز خون کشور ما چو دریا شود

مگر بخت را گوید از ره بگرد

بران نامداران با فر و دین

به یزدان سپرده تن و جان خویش

چنین گفت با زن که ای نیک خواه

چنان کو درستی نداندت راز

شود خواستار آید از نزد شاه

پذیردش پوزش شه هوشمند

چو بشنید پس مادر از دخترش

گرانمایگان برگرفتند راه

زنش گفت برزوی بیمار گشت

تو دل را بمن هیچ رنجه مدار

دژم باشد و داند این مایه شاه

که بیمار باشد کند جشن یاد

ابا هندوان روی بنهاد تفت

که آمد گه رفتن ای نیک جفت

همی پهلوی نام یزدان بخواند

کمندی به فتراک و گرزی به دست

چو ایرانیان را همه خفته دید

به زورق سپینود را در نشاخت

جهان پهلوان گیتی افروز گشت