چه گونه بود ساز ننگ و نبرد

که با من جهان پهلوانا بگوی

کجا جای گیرد به روز نبرد

که پیداست تابان درفش بنفش

بگیرم کشانش بیارم بروی

یک امروز با خویشتن هوش دار

در آهنگ و در کینه ابر بلاست

ز آهنش ساعد ز آهن کلاه

نشانی سیه بسته بر خود بر

که مردی دلیرست و پیروز بخت

تو از من مدار ایچ رنجه روان

دل و تیغ و بازو حصار منست

برآمد خروشیدن گاو دم

شگفتید ازان کودک نارسید

بدین گونه از بند گشته رها

یکی گفت کاین پور دستان سام

جوانست و جویای نام آمدست

چو کشتی که موجش برآرد ز آب

بگردن برآورد گرز گران

فرو کرد گرز گران را به زین

جدا کردش از پشت زین پلنگ

دهد روز جنگ نخستینش داد

نیامد دوال کمر پایدار

سواران گرفتند گرد اندرش

بخائید رستم همی پشت دست

همی بر کمر ساختم بند خوش

خروشیدن کوس بر چند میل

که رستم بدرید قلب سپاه

درفش سپهدار شد ناپدید

خروشی ز ترکان برآمد بزار

بجنبید لشگر چو دریا ز باد

درخشیدن خنجر و زخم چوب

غمی شد سر از چاک چاک تبر

ز شنگرف نیرنگ زد بر ترنج

زمین شش شد و آسمان گشت هشت

به یک زخم شد کشته چون نره شیر

کشیدند لشگر سوی دامغان

خلیده دل و با غم و گفت وگوی

نه بوق و نه کوس و نه پای و نه سر