همان تاج گوهر به سر برنهاد

چو دستان و چون قارن رزم زن

فشاندند گوهر بران تاج نو

پس افراسیاب و سپه را بدید

خروشیدن آمد ز پرده سرای

چو پیل ژیان شد که برخاست گرد

ببستند خون ریختن را میان

دگر دست گژدهم جنگی به پای

ابا گرد کشواد لشگر شکن

به یک دست آتش به یک دست باد

جهان زو شده سرخ و زرد و بنفش

کجا موج خیزد ز دریای چین

درفشیدن تیغها چون چراغ

برافروخته شمع ازو صدهزار

تو گفتی که خورشید گم کرد راه

چو رعد از میان نعره ای برکشید

سپهدار قارن به کردار شیر

بران گونه از هر سویی کینه خواست

همی کشت از ایشان گو سرفراز

شدند آن دلیران ترکان ستوه

که می بر خروشید چون نره شیر

سبک تیغ تیز از میان برکشید

بگفتا منم قارن نامدار

چو دید او ز قارن چنان دست برد

گهی چون کمانست و گاهی چو تیر