چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

چو این کرده شد چارهٔ آب ساخت

به جوی و به رود آبها راه کرد

چراگاه مردم بدان برفزود

برنجید پس هر کسی نان خویش

بدان ایزدی جاه و فر کیان

جدا کرد گاو و خر و گوسفند

ز پویندگان هر چه مویش نکوست

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم

برین گونه از چرم پویندگان

برنجید و گسترد و خورد و سپرد

بسی رنج برد اندران روزگار

چو پیش آمدش روزگار بهی

زمانه ندادش زمانی درنگ

نپیوست خواهد جهان با تو مهر