یکی روز شاه جهان سوی کوه

پدید آمد از دور چیزی دراز

دوچشم از بر سر چو دو چشمه خون

نگه کرد هوشنگ باهوش و سنگ

به زور کیانی رهانید دست

برآمد به سنگ گران سنگ خرد

فروغی پدید آمد از هر دو سنگ

نشد مار کشته ولیکن ز راز

جهاندار پیش جهان آفرین

که او را فروغی چنین هدیه داد

بگفتا فروغیست این ایزدی

شب آمد برافروخت آتش چو کوه

یکی جشن کرد آن شب و باده خورد

ز هوشنگ ماند این سده یادگار

کز آباد کردن جهان شاد کرد