چو تاریکتر شد شب اسفندیار

سر بند صندوقها برگشاد

کباب و می آورد و نوشیدنی

چو نان خورده شد هر یکی را سه جام

چنین گفت کامشب شبی پربلاست

بکوشید و پیکار مردان کنید

ازان پس یلان را به سه بهر کرد

یکی بهره زیشان میان حصار

دگر بهره تا بر در دژ شوند

سیم بهره را گفت از سرکشان

که بودند با ما ز می دوش مست

خود و بیست مرد از دلیران گرد

به درگاه ارجاسپ آمد دلیر

چو زخم خروش آمد از در سرای

ابا خواهر خویش به آفرید

چو آمد به تنگ اندر اسفندیار

چنین گفت با خواهران شیرمرد

بدانجا که بازارگاه منست

مباشید با من بدین رزمگاه

بیامد یکی تیغ هندی به مشت

همه بارگاهش چنان شد که راه

ز بس خسته و کشته و کوفته

چو ارجاسپ از خواب بیدار شد

بجوشید ارجاسپ از جایگاه

به دست اندرش خنجر آب گون

بدو گفت کز مرد بازارگان

یکی هدیه آرمت لهراسپی

برآویخت ارجاسپ و اسفندیار

پیاپی بسی تیغ و خنجر زدند

به زخم اندر ارجاسپ را کرد سست

ز پای اندر آمد تن پیلوار

چو شد کشته ارجاسپ آزرده جان

چنین است کردار گردنده دهر

چه بندی دل اندر سرای سپنج

بپردخت ز ارجاسپ اسفندیار

بفرمود تا شمع بفروختند

شبستان او را به خادم سپرد

در گنج دینار او مهر کرد

بیامد سوی آخر و برنشست

ازان تازی اسپان کش آمد گزین

برفتند زانجا صد و شست مرد

همان خواهران را بر اسپان نشاند

وز ایرانیان نامور مرد چند

چو من گفت از ایدر به بیرون شوم

به ترکان در دژ ببندید سخت

هرانگه که آید گمانتان که من

غو دیده باید که از دیدگاه

چو انبوه گردد به دژ بر سپاه

به پیروزی از بارهٔ کاخ پاس

سر شاه ترکان ازان دیدگاه

بیامد ز دژ با صد و شست مرد

چو نزد سپاه پشوتن رسید

سپاهش همه مانده زو در شگفت