که تفش همی آسمان را بسوخت

به شب آنش و روز پردود دید

تو گفتی که با باد همباز گشت

بگفت آنچ از آتش و دود دید

به تنبل فزونست مرد دلیر

همه روزگاران او سور باد

برآمد ز در نالهٔ گاودم

شد از گرد خورشید تابان سیاه

همی از جگرشان بجوشید خون

جهان نیست پیدا ز گرد سیاه

درخت بلا حنظل آورد بار

بمالید بر چنگ بسیار چنگ

برد لشکر و کوس و شمشیر وتیر

برو تیز با لشکری رزمساز

همه رزم جویان خنجرگزار

وزین تاختن ساختن برچیند

بدین روی دژ با یکی ترجمان

درفشی سیه پیکر او پلنگ

سپاهی همه دست شسته به خون

به زیر اندرون بارهٔ نامدار

کس او را به جز شاه ایران نخواند

چنان شد که کس روز روشن ندید

تو گفتی همی بارد از ابر خون

هرانکس که بد گرد و پرخاشجوی

همی جست پرخاش زان انجمن

که از تن به خاک اندر آرد سرش

بزد دست و تیغ از میان برکشید

دل کهرم از درد پربیم کرد

بزرگش یکی بود با مرد خرد

که از تیر بر سرکشان ابر بست

گریزان و لشکر همی راند تفت

که ای نامور شاه خورشیدفر

به پیش اندرون نامداری سترگ

بدین دژ نیاید جزو هیچ کس

که در گنبدان دژ تو دیدی به جنگ

که نو شد دگر باره کین کهن

ز دژ یکسره سوی هامون شوید

خروش هژبر ژیان آورید

کسی نام ایشان مخوانید نیز

جگر خسته و کینه خواه آمدند