میان شب تیره اندر خمید

ابا جوشن و تیغ و رومی کلاه

سنانها به ابر اندر افراشتند

همی بر نوشتند روی زمین

بیاراست لشکر چو بایست شاه

تو گفتی سوی غرق دارد شتاب

زمین جنب جنبان چو دریای نیل

خروشان و جوشان و پیلان دمان

ز شیپور و نالیدن کره نای

دهاده برآمد ز هر دو گروه

تو گفتی که روی زمین لاله رست

چنان چون ز بیجاده باشد ستون

کزو مغز گیتی پر از مهر بود

درخشنده خورشید شد ناپدید

گهی شهد و نوش است و گاهی شرنگ

به راه شبیخون نهادند گوش

دو جنگی گرفتند ساز درنگ