طلایه پراگنده بر گرد دشت

ابا رای زن سرو شاه یمن

که ای نامداران و مردان شاه

همان درد و کین است و خون خستنست

همه در پناه جهاندار بید

بهشتی بود شسته پاک از گناه

بریزند خون و بگیرند بوم

بمانند با فرهٔ موبدان

ز سالار زر و ز دادار بخت

دو بهره بپیماید از چرخ شید

ابا گرز و با خنجر کابلی

یکی از دگر پای منهید پیش

کشیدند صف پیش سالار شیر

خود اندر جهان شاه را زنده ایم

زمین را ز خون رود جیحون کنیم

همه با سری کینه ساز آمدند