همانگه خبر با فریدون رسید

ز پهلو به هامون گذارد سپاه

که مرد جوان چون بود نیک پی

پلنگ از پس پشت و صیاد پیش

هژبر از بیابان به دام آورد

به فرجام روزی بپیچد تنش

که تفسیده آهن بتابیدمی

برون برد آنجا ببد روز هشت

سخنها به دانش بدو گسترید

کی آید کسی پیش تو کینه خواه

به جان و تن خود خورد زینهار

ببندم که نگشایم از تن گره

برآرم به خورشید گرد سپاه

کجا جست یارند با من نبرد

ز پهلو به دشت اندر آورد روی

درفش همایون به هامون کشید

چو دریا بجوشید هامون و کوه

تو گفتی که خورشید شد لاجورد

همی کرشدی مردم تیزگوش

ز بانگ تبیره همی برگذشت

کشیده دو رویه رده ژنده پیل

به زر اندرون چند گونه گهر

چو سیصد همان از در کارزار

نبدشان جز از چشم ز آهن برون

ز تمیشه لشکر بهامون زدند

سواران جنگی چو سیصدهزار

برفتند با گرزهای گران

همه بسته بر کین ایرج میان

به چنگ اندرون تیغهای بنفش

برون آمد از بیشهٔ نارون

بیاراست لشکر بران پهن دشت

ابر میمنه سام یل با قباد

منوچهر با سرو در قلب گاه

نبود ایچ پیدا ز افراز کوه

سپه برکشیده حسام از نیام

کمین ور چو گرد تلیمان نژاد

به شیران جنگی و آوای کوس

که ایرانیان جنگ را ساختند

ز خون جگر بر لب آورده کف

برفتند آگنده از کین سران

الانان دژ را پس پشت کرد

چو تور آگهی یافت آمد چو باد

بگویش که ای بی پدر شاه نو

ترا تیغ و کوپال و جوشن که داد

بدین سان که گفتی و بردی تو نام

خرد با دل تو نشیند براز

بترسی ازین خام گفتار خویش

همی گریدی نیستی بس عجب

سواران جنگند و مردان کین

چو بینید باکاویانی درفش

بلندی ندانید باز از نشیب

بگفت آنچه بشنید ازان رزم خواه

که چونین نگوید مگر ابلهی

شناسندهٔ آشکار و نهان

فریدون فرخ گوای منست

شود آشکارا نژاد و گهر

که چندان نمانم ورا دستگاه

بریده به لشکر نمایمش سر

نشستنگه رود و می خواستند