بر پیر گودرز کشوادگان

نیارست رفتن بر دژ فراز

بیامد سپاه جهاندار نو

نهاد از بر پیل و بستند بار

به پا اندرون کرده زرینه کفش

به سر برش تاجی و گرزی به دست

به زر اندرون نقش کرده گهر

که از سم اسپان زمین شد چو کوه

بپوشید درع و میان را ببست

یکی نامه فرمود با آفرین

چنان چون بود نامهٔ خسروی

جهانجوی کیخسرو نامدار

به یزدان زد از هر بدی پاک دست

خداوند نیکی ده و رهنمای

خداوند فر و خداوند زور

تن پیل و چنگال شیر ژیان

در گاو تا برج ماهی مراست

جهان آفرین را به دل دشمنست

سراسر به گرز اندر آرم به خاک

مرا خود به جادو نباید سپاه

سر جاودان را به بند آورم

به فرمان یزدان یکی لشکرست

که از فر و برزست جان و تنم

که اینست پیمان شاهنشهی

همان نامه را بر سر نیزه بست

به گیتی به جز فر یزدان نخواست

به نزدیک آن بر شده باره رفت

ببر سوی دیوار حصن بلند

بگردان عنان تیز و لختی ممان

پر از آفرین جان یزدان پرست

به نام جهانجوی خسرو نژاد

پس آن چرمهٔ تیزرو باد کرد

خروش آمد و خاک دژ بردمید

ازان بارهٔ دژ برآمد تراک

خروش آمد از دشت و ز کوهسار

چه از باره دژ چه گرد سپاه

هوا شد به کردار کام هژبر

چنین گفت با پهلوان سپاه

هوا را چو ابر بهاران کنید

تگرگی که بردارد از ابر مرگ

بسی زهره کفته فتاده به خاک

شد آن تیرگی سر به سر ناپدید

به نام جهاندار پیروز شاه

هوا گشت خندان و روی زمین

در دژ پدید آمد از جایگاه

ابا پیر گودرز کشوادگان

پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ

سر بارهٔ دژ بشد ناپدید

یکی گنبدی تا به ابر سیاه

به گرد اندرش طاقهای بلند

برآورد و بنهاد آذرگشسپ

ستاره شناسان و هم بخردان

که آتشکده گشت با بوی و رنگ

بنه بر نهاد و سپه برنشاند

ازان ایزدی فر و آن دستگاه

که کیخسرو آن فر و بالا گرفت

برفتند شادان بر شهریار

از ایران سپاهی بکردار کوه

ببوسید روی برادر پدر

که بود از در یاره و گوشوار

همی رفت با کوس و زرینه کفش

زمین را ببوسید و او را سپرد

به نیک اختری کاویانی درفش

یکی پهلوان از در کار کیست

بپیچید زان بیهده رای خویش

بخندید و بر تخت بنشاختش

هم آن پهلوانی و زرینه کفش

ترا زیبد این کار و این دستگاه

نه بیگانه ای خواستی شهریار

دل و دیدهٔ دشمنان تیره کرد

جوان بود و بیدار و دیهیم جوی

که آمد ز ره پور فرخنده پی

ز شادی دل پیر گشته جوان

بخندید و شادان دلش بردمید

به دیدار او بد نیا را نیاز

نیایش سزاوار او برگرفت

به تخت جهاندار دیهیم ساز

گرفت آن زمان دست خسرو به دست

ز گنجور تاج کیان خواست پیش

به کرسی شد از نامور تخت عاج

بسی گوهر شاهوار آورید

که خسرو به چهره جز او را نماند

سپهبد سران و گرانمایگان

همه زر و گوهر برافشاندند

ز یک دست بستد به دیگر بداد

زمانی فراز و زمانی نشیب

به شادی چرا نگذرانی زمان

مکن روز را بر دل خویش رخش

درختی که از بیخ تو برجهد

جهانی به خوبی بیاراستست

فزونی بخوردست انده مخور