بدید آن بداندیش روی شغاد

شغاد فریبنده بدخواه اوست

ز کار تو ویران شد آباد بوم

بپیچی ازین بد نگردی کهن

به جان و دل او را نکوخواه باش

که گردون گردان ترا داد داد

به ایران به تاراج و آویختن

نه شاهان شوند از تو زین پس به بیم

شوی کشته در دام آهرمنان

به دشت اندر آمد ز نخچیرگاه

همان خستگیهاش نابسته دید

چه بودت برین دشت نخچیرگاه

ز درد تو خونین سرشک آورم

نباید مرا رخ به خوناب شست

که ای مرد بدگوهر چاره جوی

تو بر من مپالای خونین سرشک

کسی زنده برنگذرد باسمان

که ببرید بیور میانش به ار

بزرگان و شاهان فرخ نژاد

گروی زره چون زمانش رسید

به رزم اندرون نره شیران بدند

چو شیر ژیان برگذر ماندیم

بیاید بخواهد ز تو کین من

که اکنون که بر من چنین بد رسید

به کار آور آن ترجمان مرا

نباید که آن شیر نخچیرگیر

من اینجا فتاده چنین نابکار

کمانی بود سودمند آیدم

زمانی بود تن به خاک افگنم

به زه کرد و یک بارش اندر کشید

به مرگ برادر همی بود شاد

بدان خستگی تیرش اندر گرفت

بیامد سپر کرد تن را درخت

بروبر گذشته بسی روزگار

نهان شد پسش مرد ناپاک رای

چنان خسته از تیر بگشاد شست

به هنگام رفتن دلش برفروخت

تهمتن برو درد کوتاه کرد

که بودم همه ساله یزدان شناس

برین کین ما بر نبگذشت شب

ازین بی وفا خواستم کین خویش

برو زار و گریان شدند انجمن

سواری نماند از بزرگان و خرد