بدان دشت نخچیر شد شاه تفت

کجا نام بردند زان انجمن

همه چاه بد کنده در زیر راه

همان نیز ژوپین و شمشیر کین

که مردم ندیدی نه چشم ستور

سواری برافگند پویان شغاد

بیا پیش وزان کرده زنهار خواه

زبان پرسخن دل پر از کین و زهر

پیاده شد از باره کو را بدید

برهنه شد و دست بر سر گرفت

به زاری ز مژگان همی خون کشید

همی کرد پوزش ز کار شغاد

نمود اندران بیهشی سرکشی

کنی تازه آیین و راه مرا

سری پر ز کینه دلی پر ز رای

بیفزود زان پایگاه ورا

به زین بر نشست و بیامد ز جای

ز سبزی زمینش دلارای بود

به شادی نهادند هرجای تخت

بیاراست خرم یکی جشنگاه

مهان را به تخت مهی بر نشاند

که چون رایت آید به نخچیرگاه

به هر جای نخچیر گشته گروه

کسی را که باشد تگاور ستور

ازان دشت خرم نشاید گذشت

ازان دشت پرآب و نخچیرگور

بپیچد دلش کور گردد گمان

نخواهد گشادن بمابر نهان

همان شیر جنگاور تیزچنگ

یکی باشد ایدر بدن نیست برگ

همه دشت پر باز و شاهین کنند

همی راند بر دشت او با شغاد

تنی چند ازان نامدار انجمن

اگر کنده گر سوی آگنده شد

ز بهر زمان کاندران چاه بود

تن خویش را کرد چون گردگوی

زمین را به نعلش همی کرد چاک

چنین تا بیامد میان دو چاه

زمانش خرد را بپوشید چشم

بزد نیک دل رخش را کرد گرم

ز چنگ زمانه همی جست راه

نبد جای آویزش و کارزار

نبد جای مردی و راه گریز

بر و پای آن پهلوان بزرگ

دلیر از بن چاه بر سر کشید