هنرمند و گوینده و با شکوه

نوازندهٔ رود و گوینده ای

که ازماه پیدا نبود اندکی

ازو شاد شد دودهٔ نامدار

ز کشمیر و کابل گزیده سران

برفتند با زیج رومی به دست

که دارد بران کودک خرد مهر

همی این بدان آن بدین بنگرید

که ای از بلند اختران یادگار

ندارد بدین کودک خرد مهر

به گاه دلیری و گردی رسد

شکست اندرآرد بدین دستگاه

همه شهر ایران برآید به جوش

ازان پس به گیتی نماند بسی

ز دادار گیتی همی برد نام

تو داری سپهر روان را به پای

نمایندهٔ رای و راهم توی

همه نیکویی باد ما را گمان

ورا نام کرد آن سپهبد شغاد

دلارام و گوینده و یادگیر

بر شاه کابل فرستاد زال

سواری دلاور به گرز و کمند

همی تاج و تخت کیان را سزید

بدو داد دختر ز بهر نژاد

فرستاد با نامور دخترش

کز اختر نبودی بروبر نهیب

ز رستم زدندی همی داستان

ز کابل همی خواستی باژ و ساو

چنان بد کزو رستم زابلی

ازان پس که داماد او شد شغاد

همه کابلستان بهم بر زدند

نکرد آن سخن پیش کس نیز یاد

که من سیر گشتم ز کار جهان

مرا سوی او راه و آزرم نیست

چه فرزانه مردی چه دیوانه ای

به گیتی بدین کار نام آوریم

به اندیشه از ماه برتر شدند

که هرکس که بد کرد کیفر برد

دو تن را سر اندر نیامد به خواب

دل و دیدهٔ زال پر نم کنیم

که گر زین سخن داد خواهیم داد

می و رود و رامشگران را بخوان

میان کیان ناجوانمرد گوی

بنالم ز سالار کابلستان

ترا ناسزا خوانم و بدگهر

بیابد برین نامور شهر من

به چرخ فلک بر بود شست ما

بکن چاه چندی به نخچیرگاه

به بن در نشان تیغهای دراز

سنان از بر و نیزه زیر اندرون

چو خواهی که آسوده گردی ز رنج

بکن چاه و بر باد مگشای راز

مگوی این سخن نیز با هیچ کس

به گفتار آن بی خرد سور کرد

بخوان پسندیده شان برنشاند

می و رود و رامشگران خواستند

شغاد اندر آشفت از بدخوی

همی سرفرازم به هر انجمن

ازین نامورتر که دارد گهر

که چندین چه داری سخن در نهفت

برادر نه ای خویش رستم نه ای

برادر ز تو کی برد نیز نام

برادر نخواند ترا مادرش

برآشفت و سر سوی زابل نهاد

دلی پر ز کین لب پر از باد سرد

دلی پر ز چاره پر از کینه سر

چنان برز و بالا و آن فر و یال

هم انگه بر پیلتن تاختش

چو دیدش خردمند و روشن روان

نزاید مگر زورمند و دلیر

چه گویند از رستم زابلی

که از شاه کابل مکن نیز یاد

چو دیدی مرا خواندی آفرین

سر از هر کسی برفرازد همی

همان گوهر بد پدیدار کرد

نه با سیستان ما نداریم تاو

نه زو مردی و گوهر ما کمست

وگر هستی او خود نیرزد به چیز

ز کابل براندم دو رخساره زرد

که هرگز نماند سخن در نهفت

که مه لشکرش باد و مه افسرش

برو بر دل دوده پیچان کنم

به خاک اندر آرم سر بخت اوی

سپرده بدو جایگاه بلند

کسی را که زیبا بود در نبرد

ز زابل به کابل نشستن کنند

دل پهلوان گشت پرداخته

که با شاه کابل مکن رزم یاد

به کابل نیابد کس آرام و خواب

وگر تو بجنبی که سازد درنگ

وزین رفتم سوی درمان شدست

ز کابل گزیده فراوان سران

مرا خود به کابل نباید سپاه

پیاده همان نیز صد نامدار