یکی پیر بد نامش آزاد سرو

دلی پر ز دانش سری پر سخن

کجا نامهٔ خسروان داشتی

به سام نریمان کشیدی نژاد

بگویم کنون آنچ ازو یافتم

اگر مانم اندر سپنجی سرای

سرآرم من این نامهٔ باستان

به نام جهاندار محمود شاه

خداوند ایران و نیران و هند

به بخشش همی گنج بپراگند

بزرگست و چون سالیان بگذرد

ز رزم و ز بزم و ز بخش و شکار

خنک آنک بیند کلاه ورا

دو گوش و دو پای من آهو گرفت

ببستم برین گونه بدخواه بخت

شب و روز خوانم همی آفرین

همه شهر با من بدین یاورند

که تا او به تخت کیی برنشست

بپیچاند آن را که بیشی کند

ببخشاید آن را که دارد خرد

ازو یادگاری کنم در جهان

بدین نامهٔ شهریاران پیش

همه رزم و بزمست و رای و سخن

همان دانش و دین و پرهیز و رای

ز چیزی کزیشان پسند آیدش

کزان برتران یادگارش بود

همی چشم دارم بدین روزگار

دگر چشم دارم به دیگر سرای

که از من پس از مرگ ماند نشان

کنون بازگردم به گفتار سرو