مکن ماها مرا چندین میازار

نه بس آن تیر کم در دل نشاندی

نه بس چندین که ننگم بر شمردی

که کردی سربسر جان و دلم ریش

که تو گویی دریغست از تو کویم

که این ایوان موبد نیست باری

که راه شایگان بخشایی از من

ز یار خویش بخشودن نه نیکوست

بمانند آشتی را جای در جنگ

مگر چون ما سرشت از گل نداری

وفا رفت از میان و بودنی بود

بمانده بی دل و بی صبر و بی یار

ز واشامه مرا ده غمگساری

که گیرد جان بر نا و دل پیر

چنان چون گشته تن خسته به کویت

ترا هم دل بگیرد در جدایی

نداند کس که فردا زو چه زاید