که چون زلفت پریشان روزگارم

بتلخی روزگاری می گذارم

ز هر نقشی که نیکو می نگارم

که گر یارم بشب خفتن نیارم

که شب تا روز اختر می شمارم

گر از سوز درون آهی برآرم

سر از زانوی حسرت بر نیارم

قدح پر کن که در عین خمارم

ز غمزه می زنی بر دیده خارم

که در راهت جز این رویی ندارم

که رحمت باد بر آموزگارم