مگو این نسخه طور معنیی یک دست کم دارد

صلای عام میآید به گوش از ساز این محفل

ادب هرجا معین کرده نزل خدمت پیران

زیان را سود دانستم کدورت را صفا دیدم

خم ابرو شکست زلف نیزآرایش است اینجا

به چشم هوش اگر اسرار این آیینه دریابی

من این نقشی که می بندم به قدرت نیست پیوندم

نوشتم آنچه دل فرمود خواندم هرچه پیش آمد

ز تحریرم توان کیفیت تسلیم فهمیدن

نفس تا هست فرمان هوسها بایدم بردن

تمیز خوب و زشتم سوخت ذوق سرخوشی بیدل