بروب رفتن ز خود چون شمع ر هرعضوپا دارد

به رنگ شاخ گل آهم سراپا داغها دارد

غباری گر تپد آواز پای آشنا دارد

که از چشم تحیر رفتن دل نقش پا دارد

فضای عالم موهوم هستی یک هوا دارد

درپن محفل شکست از هرچه باشد رنگ ما دارد

پل از بهر وداع سیل پشت خود دوتا دارد

به بزم آینه عکسی اگر ره برد جا دارد

که خواب مخملی در رهن نقش بوریا دارد

کسی برخیزد از دنیا که از وحشت عصا دارد

شکست رن من چون خند مینا صدا دارد

گل داغ ست بیدل آنکه بویی از وفا دارد