شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۹۶۷
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
96

غزل شمارهٔ ۹۶۷

رنگم نقاب غیرت آن جلوه می درد
فطرت جنون کند که ز بویم اثر برد
شادم که بی نشانی آثار رنگ و بو
بیرونم از قلمروتحقیق پرورد
این چار سو ادبگه سودای نازکیست
عمری ست ضبط آه من آیینه می خرد
خلقی در امل زد و با داغ یأس رفت
آتش به کارگاه فسون خانهٔ خرد
داغم ز جلوه ای که غرور تغافلش
آیینه خانه ها کند ایجاد و ننگرد
هنگامهٔ قبول نفس بسکه تنگ بود
پا تا سرم چو شمع ز هم خورد دست رد
نقاش شرم دار ز پرداز انفعال
تصویرم آن کشد که ز رنگم برآورد
آیینهٔ خرام بهار است گرد رنگ
من نقش پا خیال تو هرجا که بگذرد
طاووس من بهار کمین چه مژده است
عمری ست بال می زنم و چشم می پرد
بیدل جواب مطلب عشاق حیرت ست
آنکس که نامه ام برد آیینه آورد