123
غزل شمارهٔ ۹۶۶
جهان کجاست ، گلی زان نقاب می خندد
سحر تبسمی از آفتاب می خندد
فنای ما چمن آرای بی نقابی اوست
به قدر چاک کتان ، ماهتاب می خندد
تلاش آگهی ات ننگ غفلت است اینجا
مژه ز هم نگشایی که خواب می خندد
تهی ز خویش شدن مفت آگهی باشد
ز صفر بر خط ما انتخاب می خندد
کجاست فرصت دیگرکه ما به خود بالیم
محیط نیز در اینجا حباب می خندد
زعلم وفضل بجزعبرت آنچه جمع کنید
گشاد هر ورقش برکتاب می خندد
درنگ راهبرکاروان فرصت نیست
کجا روبم که هر سو شتاب می خندد
به درسگاه ادب حرف و صوف مسخرگی ست
ز صد سؤال همین یک جواب می خندد
ز برق حسن کسی را مجال جرات نیست
بپوش چشم که حکم حجاب می خندد
زبان به لاف مده ، پاس شرم مغتنم است
چو بازگشت لب موج آب می خندد
غبار صبح تماشاست هرچه باداباد
تو هم بخند جهان خراب می خندد
دلت چو شمع به هجر که داغ شد بیدل
کز اشک گرم تو بوی کباب می خندد