قیامت است که چون زخم لب گشاید و خندد

که همچو صفر به درد سرت فزاید و خندد

که تیغ حادثه تاجش ز سر رباید و خندد

که جوش آبله آیینه ات نماید و خندد

که زندگی دو نفس بیشتر نپاید و خندد

به هر حدیث که گو یی ز جا درآید و خندد

که هر برهنه که بیند به پیشش آید و خندد

دهن دریده قفایی که باد زاید و خندد

کمین گر است که کس آینه زداید و خندد

که نالد و تپد و گرید و سراید و خندد

مگر چو صبح ازین خاکدان برآید و خندد