صبری که صبح این باغ از ما جدا نخندد

جمعیت دل اینجاست موقوف بستن لب

تا فکرکفر و دین است چندین شک و یقین است

ماتمسراست دنیا تا چند شادی اینجا

جز سعی بی نشانی ننگ فسرده جانی ست

گر پیرم درین باغ از شرم لب گشاید

زانوپرستی ام را با صد بهار ناز است

عریانی اعتباری ست ، افلاسن هم شعاری ست

دور غنا و افلاس یک باده و دو جامند

ای کارگاه عبرت انجام عمر پیریست

چون نام بر زبانها ننشسته راه خودگیر

زان چهرهٔ عرقناک بی پردگی چه حرفست

پاس حضور الفت از عالمیست کانجا

هرچند گرد امکان دامان صبح گیرد