لعل لب او یکدم بر حالم اگر خندد

بی جلوهٔ او تا چند از سیرگل و شبنم

یک خندهٔ او برق بنیاد دو عالم شد

جوش چمن از خجلت در غنچه نفس دزدد

یک شبنم از این گلشن بی چشم تماشا نیست

یاد دم شمشیرت هرجا چمن آراید

افسردگی دل را از آه گشایش کو

از چرخ کمان پیکر با وهم تسلی شو

آنجا که ز هم ریزد چار آینهٔ امکان

از خجلت بیدردی داغ است سراپایم

بی جلوه او بید ل زین باغ چه گل چیند