ببند دل به نوای جهان چنان که نبندد

گمان مبر در نیرنگ این دکان که نبندد

چو تخم اشک از آن خوشه کن گمان که نبندد

هزار بار نمودند امتحان که نبندد

اگر به خامه دهد تاب ریسمان که نبندد

تو غافل از عدمی دل بر آن میان که نبندد

حنا اگر همه خونم دهد نشان که نبندد

در این چمن چه کند بلبل آشیان که نبندد

چه بیرها به همان یک دو برگ پان که نبندد

ز معنی ام چه گشاید کسی جز آن که نبندد

توگر ز وهم برآیی چه نردبان که نبندد

حدیث عشق چه صنعت کند زبان که نبندد