بدزدم در خود آغوشی که بر آفاق دربندد

گسستن تا به کی چون سبحه صد جایم کمر بندد

گشایم رشتهٔ پایی که دستارم به سر بندد

خدایا قطره ام بیرون این دریا گهر بندد

به طومار نمو مهر است در هرجا ثمر بندد

که ناهنجاریت در خانهٔ آیینه خر بندد

که وحشت برکشد از سنگ و خفت بر شرر بندد

حذر از سیر صحرایی که راه خانه بربندد

مگر اشکی چو مژگان بر سرانگشتم جگر بندد

حضور بوریا یارب به پهلویم شکر بندد

پرنگ ، الفت نگیرد نقش من نقاش گر بندد