تو کار خویش کن اینجا تویی در من نمی گنجد

گرفتم نوبهاری پیش خود نشو و نما سرکن

چو بوی گل وداع کسوت هستی ست اظهارت

به یکتایی ست ربطی تار و پود بی نیازی را

بساط ماجری سایه و خورشید طی کردم

غرور هستی و فکر حضور حق خیال است این

برون تاز است عشق از دامگاه وهم جسمانی

ز پرواز غبار رنگ و بو آواز می آید

تو در آغوش بی پروای دل گنجیده ای ورنه

ببند از خویش چشم و جلوهٔ مطلق تماشا کن

درشتیهای طبع از عشق گردد قابل نرمی

دل آگاه از هستی نبیند جز عدم بیدل