گره خوش است که بیرون این کمند نیفتد

اگر دل آب نگردد نفس به بند نیفتد

به سر نیفتی اگر گردنت بلند نیفتد

اگر به گوش حیا نالهٔ سپند نیفتد

گشاده دست و دل آن به که هرزه خند نیفتد

چه ممکن است حسد در چی که کند نیفتد

که تا ابد اگرش برزمین زنند نیفتد

تو لب گشا که جهان چون مگس به قند نیفتد

نیاز شرم کن این جنس اگر پسند نیفتد

چو صبح به که صدا از نفس بلند نیفتد