مگر حیرت شفیع جرأت ندیشد بیانش را

به گردش آورم رنگی که گردانم عنانش را

که پیش از تیر در پرواز می بینم کمانش را

خطر در آب تیغ از قعرکم نبودکرانش را

که نقش کاسه ای جزتنگ چشمی نیست خوانش را

که چشم بسته زیربال دارد آسمانش را

که جای مغزپرورده ست خرما استخوانش را

به آهی می توانم قفل بر درزد دکانش را

مگر برجبهه بنویسیم نام آستانش را

مبادا رنگ گیرد دامن اشک روانش را

چه خواهم گفت اگر حیرت زمن پرسد نشانش را