به رنگ موی چینی سرمه می گیرد فغانش را

که در آغوش نقش سجده گیرم آستانش را

که یارب مهربان گردان دل نامهربانش را

خموشی بلبل است اماکه می فهمد زبانش را

که با خواب است یکسر رنگ الفت پاسبانش را

که غیراز چشم بستن نیست منزل کاروانش را

که سیری مهرخاموشی است چون ساغردهانش را

نخیزد ناله از نی تا بود مغز استخوانش را

که هم در عالم پرواز بستند آشیانش را

چو بوی گل که دیوار چمن گیرد عنانش را

ز دود خرمن هستی مگریابم نشانش را