بجای عذر دل آورده ام قبول افتد

مبادکس به غبار دل ملول افتد

که همچو شمع پرافشانی اش به نول افتد

چو نغمه ختم شود ضرب بر اصول افتد

قیامت است که آتش به دشت غول افتد

که هر چه گل کند از ابر بر فصول افتد

به رنج بار امانت مگر جهول افتد

چو رشته خورد گره کوتهی به طول افتد

به پایه ای نرسیدی که بی نزول افتد

مرادکوکه کسی در غم حصول افتد