به خاک تا نگرد چشم خم به گردنش افتد

خجالت است که عیسی نظر به سوزنش افتد

که انفعال طبیعت به فکر رفتنش افتد

دمی که نوبت دندان به دل فشردنش افتد

گداز شمع خورد هرکه نان به روغنش افتد

مباد چین سر آستین به دامنش افتد

قیامت است اگر چشم کس به رفتنش افتد

غلط به سرمه کند چون نگاه بر منش افتد

به نقب قبرکشد تا هوس به کندنش افتد

ز دانه ای ا ست که آتش به ساز خرمن اش افتد

که تا سر مژه جنبد جگر به دامنش افتد