مصور گر کشد نقش تو آتش در فرنگ افتد

تأمل گر کنی در خانهٔ آیینه سنگ افتد

که این آیینه هرگه افتد از دستت به رنگ افتد

سیاهی نیست ممکن از سر داغ پلنگ افتد

چو جولان منفعل گردد به بوس پای لنگ افتد

به قید زه نمی ماند کمان چون بی خدنگ افتد

نیاز خضر کن راهی که در صحرای بنگ افتد

عرق می آرد آن باری که بر دوش درنگ افتد

مبادا کشی درویش در کام نهنگ افتد

که فرصت دامن دیگر ندارد تا به چنگ افتد

الهی چون حنا خونی که دارم نیمرنک افتد

تبسم وقف لب کن گو معاش خنده تنگ افتد