بهار من هوس رنگ برنمی تابد

که داغ عرض مکرر شرر نمی تابد

که پنجهٔ مژه ام هیچ برنمی تابد

که بار نالهٔ دل هرکمر نمی تابد

چه مهر و ماه که بر بام و در نمی تابد

چراغ راه نفس آنقدر نمی تابد

نهال یاس خیال ثمر نمی تابد

که این ستاره به شام دگر نمی تابد

صفای طبع غرور هنر نمی تابد

که شب نمی گذرد تا سحر نمی تابد

برون خوبش چراغ گهر نمی تابد

دل گرفته ز شمشیر سر نمی تابد

دماغ آبله تنن بیش برنمی تابد

به خون تپیدن من بال و پر نمی تابد