شب که توفان جوشی چشم ترم آمد به یاد

با کدامین آبرو خاک درش خواهی شدن

نقش پایی کرد گل بیتابی ا م در خون نشاند

ذره را دیدم پرافشان هوای نیستی

سجده منظورکی ام نقش جبینم جوش زد

در گریبان غوطه خوردم رستم از آشوت دهر

پی تو عمری در عدم هم ننگ هستی داشتم

تا سحر بی پرده گردد شبنم از خود رفته است

جراتم از خجلت بیدستگاهی داغ کرد

حسرت توفان بهار عالم مخموریم

ای فراموشی کجایی تا به فریادم رسی

بیدل اظهار کمالم محو نقصان بوده است