داد عشق از بی نیازی درمن طفلانم بیاد

شرم بیدردی مگر بر جبهه ام چیند عرق

می فشارد تنگی این خانه مجنون مرا

در فراموشی مگر جمعیتی پیدا کنم

زان ستم هایی که از بیداد هجران دیده ام

دل کباب پرتو حسن عرقناک که بود

از تغافلخانهٔ ناز ننو بیرفن نیستم

زان قدر هوشی که می کردم به وهم خویش جمع

از عدم آنسوتر م برده است فکر نیستی

با خیال رفتگان هم قانعم از بیکسی

بعد ازین غیر از فراموشی که می بیند مرا

بیدل آن دور می و پیمانه ام دیگرکجاست