شوق تو به مشت پرم آتش زد و سر داد

از یک مژه شوقی که به آن جلوه گشودم

صد چاک زد آیینه ز جوهر به گرببان

ما بیخبران رنگ اثر باخته بودیم

شب مصرعی از خاطر من گشت فراموش

ضبط نفسم قابل دیدار برآورد

زان صبح بناگوش جنون کرد نسیمی

یک ذره ندیدم که به طاووس نماند

از بس عرق آلود تمنای تو مردم

عمری زتحیر زدم آیینه به صیقل

بیدل چمنستان وفا داغ طرب بود