حیرت بیتابی ام آیینه بر سیماب داد

هر قدر دل آب کردم یادم از مهتاب داد

پنجهٔ خورشید را نتوان به کوشش تاب داد

عافیت بر باد دادن را نباید آب داد

تنگ چشمی خار و خس در دید گرداب داد

رشته بی ساز است نتوان زحمت مضراب داد

سایه وار !زکف* نشاید دامن آداب داد

همچو مخمل بایدم تا مرگ داد خواب داد

بر در دل می برم از مطلب نایاب داد

پیش خود باید جواب خاطر احباب داد

این نمکدان داد آرامم به چشم خواب داد