شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۹۱۷
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
163

غزل شمارهٔ ۹۱۷

سیل غمی که داد جهان خراب داد
خاکم به باد داد به رنگی که آب داد
راحت درین بساط جنون خیز مشکلست
مخمل اگر شوی نتوان تن به خواب داد
یارب چه مشربم که درین شعله انجمن
گردون می ام به ساغر اشک باب داد
اینست اگر شمار تب و تاب زندگی
امروز می توان به قیامت حساب داد
بر موج آفتی که امید کنار نیست
تدبیر رخت اینقدرم اضطراب داد
سستی چه ممکن است رود از بنای عمر
نتوان به هپچ پیچ و خم این رشته تاب داد
وقت ترحم است کنون ای نسیم صبح
کان شوخ اختیار به دست نقاب داد
صد نوبهار خون شد و یک غنچه رنگ بست
تا بوسه رخش ناز ترا بر رکاب داد
یارب چه سحر کرد خط عنبرین یار
کزجوی شب به مزرع خورشید آب داد
تا می به لعل او رسد از خویش رفته است
شبنم نمی توان به کف آفتاب داد
انجام کار باده کشان جز خمار نیست
خمیازه های جام می ام این شراب داد
ببدل سوال چشم بتان را طرف مشو
یعنی که سرمه ناشده باید جواب داد