از تقاضای هوس کردم می این جام تلخ

دود می آید برون از چوبهای خام تلخ

کهنگی ها کرد آخر مغز این بادام تلخ

زندگی بر خود مکن چون مرغ بی هنگام تلخ

کامها در جوش صفرا می شود ناکام تلخ

موج چین زد بسکه شد آب عقیق ازنام تلخ

ای بسا مدحی که شد زین شیوه چون دشنام تلخ

دادن جان نیست اپنجا چون ادای وام تلخ

خواب نتوان یافت جز در دیده های دام تلخ

ترک آغاز حلاوت نیست چون انجام تلخ

پسته اش خواهد نمک زد گر شود بادام تلخ