که می گیرد عنان شعلهٔ رنگ عتابش را

که عالم چشم خفاشی ست نور آفتابش را

غبار من مگر از پیش بردارد نقابش را

ندانم برکدامین خار افشانم گلابش را

چوگل آیینه ای دارم که خون کردند آبش را

نگه خواباندن مژگان بود چشم حبابش را

نمک از شوراشک خویش بس باشدکبابش را

سر افتاده ای دارم که می بوسد رکابش را

نخواهم رفت اگراز خودکه می گوید جوابش را

نقط ریز شراری چند دیدم انتخابش را

چه مخموری چه مستی پرده بسیاراست خوابش را

غبار افشاندنی چون دامن صحرا سحابش را