لب جویی که از عکس توپردازی ست آبش را

به صحرایی که من دریاد چشمت خانه بردوشم

هماغوش جنون رنگ غفلت دیده ای دارم

زشبنم هم به باغ حسن چشم شوخ می خندد

نگاهم بی تو چون آیینه شد پامال حیرانی

ز هستی نبض دل چون موج رقص بسملی دارد

ندارد ناز لیلی شیوهٔ بی پرده گردیدن

به هربزمی که لعل نوخط او حیرت انگیزد

به تسلیم ازکمال نسخهٔ هستی مشو غافل

بلندی آنقدر بالیده است از خیمهٔ لیلی

در آن وادی که از خود رفتنم پر می زند بیدل