130
غزل شمارهٔ ۸۸
کی جزا می رسد از اهل حیا سرکش را
آب آیینه محال است کشد آتش را
بر زبان راست روان را نرود حرف خطا
خامه ظاهر نکند جز سخن دلکش را
استخوانم نشود سدّ ره ناوک یار
شمع ناچار به خودکوچه دهد آتش را
کینه سازی المی نیست که زایل گردد
روزوشب سینه پرازتیر بود ترکش را
از چه پرواز بزرگی نفروشد زاهد
ریش برتافته کم نیست بزاخفش را
بگذر از خرقه اگر صافی مشرب خواهی
کز نمد می گذرانند می بیغش را
ناله ای هست اگرگریه عنان کوته کرد
ابر ازبرق چرا هی نکند ابرش را
مژه ای بازکن از چاک کتان هستی
نتوان دید به چشم دگرآن مهوش را
دام ماگرم روان نیست تعلق بیدل
خارپا مانع جولان نشود آتش را